Als ik de baas zou zijn van het journaal: ouderen en het nieuws

Hierbij ontzeg ik alle ouderen van het recht om naar het nieuws te kijken, de krant te lezen of naar de radio te luisteren. Ja, dat heb je goed gehoord.

Uit ervaring kan ik je vertellen dat oudere mensen niet tegen informatieberichten kunnen. Ze schudden hun hoofd om alle 'narigheid' die ze horen. Een inbraak. Een oma aangevallen. Geld witgewassen. Oh, oh oh! Alles gaat fout. Wat een ellende in deze wereld.

Inmiddels ken ik het hele liedje van reacties. Het is ook niet zo dat er ooit een negatief bericht langs hen heengaat. En alles moet worden verafschuwd. Er moet gereageerd worden op het bericht, ook al is het nogal duidelijk dat de verslaggever u niet hoort. Als een journalist op het nieuws uitleg geeft over de situatie waar hij of zij ter plekke is, wordt er in de kamer: 'Ja, ja, ja inderdaad, aha, zo, nee inderdaad, wow, wat erg, jeetje, ja, echt, inderdaad' geroepen.

Ouderen worden alleen maar negatiever door de berichten die ze horen. Radiozenders hebben dan ook om het half uur een nieuwsuitzending, om zo hun oudste luisteraars op te fokken. De kleinste, lokale problemen worden vergroot tot wereldproblemen. Dit veroorzaakt een 24/7 stress onder ouderen van wat er allemaal niet pluis gaat in hun dorpje. En alles, al is het Facebook of zwartrijders, wordt uitgemaakt voor slecht. Ze hebben hier de meest merkwaardige argumenten voor. Ze vinden dat tegenwoordig alles slecht is en verkeerd gaat.

Ik wil niets zeggen, maar 'vroeger' was de wereld vast niet veel beter. Alleen hoorde je er veel minder over. En maakten jullie je er geen zorgen over. Of hadden jullie niet zo veel tijd om steeds maar bij de radio te zitten om het half uur.

Ik merk ook dat er stereotypering en discriminatie ontstaat onder de ouderen. Als er wordt ingebroken, en ja het is een keer een 'niet-Nederlander', dan worden meteen 'de buitenlanders' beschuldigd. Ik vind dat best wel erg. Pure discriminatie. Wel te bedenken dat mensen die toevallig een andere achtergrond hebben dan jullie ouderen, niet per se niet-Nederlands zijn. Check their passports. 


Als ik de baas zou zijn van het journaal, zou ik van te voren dit aankondigen:
"Dames en heren, goedenavond. Voordat deze uitzending van start zal gaan, wil ik u waarschuwen voor het volgende: Deze berichten zijn slechts bedoeld voor kijkers jonger dan 65 jaar."

Laat ouderen maar leuk naar quizprogramma's kijken.

Weiger verzoek: Facebook vriendschapsverzoek

Je hebt van die typetjes die je blijven proberen toe te voegen op Facebook.

Het maakt niet uit hoe lang je ze niet meer hebt gezien of gesproken - ze willen vrienden met je worden. Zodat ze al je foto's kunnen bekijken. En je status kunnen 'liken' om te laten merken dat ze je grappig vinden. Of je te feliciteren, terwijl ze je niet zouden feliciteren 'in het echt'. Laat staan herkennen als je langs ze fietst.

Leuk, attent, ik voel me vereerd dat je me toe wil voegen. Maar, wie was jij ook al weer? Let me think... dekennisvanm'nzusjdiejeeigenlijkooknietechtkentofwilkennen,enjouwmoedergingooiteenkeerommetmijnmoederenjouwmoederdenktdatmijnmoedereenvriendinvanhaaristerwijlzijhaarookamperkent.  Oh ja, dat was het. Waarom moet jij mij via Facebook volgen? En waarom zou ik dat goedkeuren? Hoezo heb jij uberhaupt mijn naam op Facebook ingetikt? Waarschijnlijk heb je alles op mijn profiel al bekeken voordat je het lef had om op het knopje 'voeg toe als vriend' te klikken.

Bah, ik wil het niet eens weten. Snel een einde aan maken. Vervolgens klik ik - haast automatisch - op het 'weiger verzoek' knopje. Nice try, lady. Too bad. Ga maar andere namen intikken en hen proberen toe te voegen.

Helaas Joesje. Nog geen 3 maanden later begint het liedje opnieuw. MARISKA WIL JE TOEVOEGEN OP FACEBOOK. Excuse me? Wat had ik je verteld? Nee, dat wil ik niet! Oke?! Laat me met rust! Ik klik op het verzoek. Ik weiger het verzoek. En ja hoor. Paar maanden later. Daar komt ze weer langs. Precies hetzelfde. Het is toch om te huilen! Nee is nee, en nee blijft nee!

Noem mij een zeur, maar dit is bijna een ritueel geworden. Mensen op Facebook afwijzen. Je moet wel. Als ik al die mensen die mij probeerde toe te voegen had geaccepteerd, dan was ik nu Faebookvriendenmiljonair. Aan de andere kant had ik - al had ik al die verzoeken van haar een keer geaccepteerd - een extra blogvolger gehad. Ze had ook vast overal op geabonneerd enzo...

MARISKA WIL JE BLOG VOLGEN. 

MARISKA HEEFT GEREAGEERD OP JE BLOGPOST. 

Mmm... ik zou me haast gaan bedenken...

Nee helaas.

DECLINE.

Ik Vertrek of ik onder een auto

Wanneer je het programma Ik Vertrek kijkt, weet je niet wat je nu weer te wachten staat. 

Een stel debielen die 'het geluk' zoekt, of een stelletje waarvan het meeste leven al uitgeblazen is, op zoek naar 'het avontuur'. Meestal in een skigebied. Of het platteland, weg van 'de drukte' in Nederland. Weg van het 'rot weer in ons kikkerlandje"; the usual talk. Dat is al de moeite waard om naar dit programma te gaan kijken.

Wat ik nou weer zag afgelopen keer... Een niet-al-te-slimme-meid die met haar veel oudere man naar Australië gaat om daar een boerderij op te bouwen. Ze hopen het daar makkelijker te hebben. "Als je in Nederland boer bent, dan voel je je bijna crimineel", al dus Han. Ook Anneke ziet het leven in haar nieuwe land wel zitten. "Liever ga ik naar Australië dan dat ik onder een auto kom!" ... Uhu.

Ja, dat riep ze echt. Kijk, als dat nou je redenering is, dan had ik allang in Schotland gezeten. Dit lieve grietje uit het Oosten had niet de brains, wellicht ook niet de beauty, maar ze wist waar het op stond. Kinderen krijgen. En die kreeg ze ook. Terwijl ze aan het verhuizen waren, tijdens het melken van de koeien wel te verstaan, werd zij drachtig. Timing was niet het probleem. "Ik wilde het me ouders niet laten weten, want dan worden ze ongerust." Right. I wouldn't either. Gezien het gevalletje beter-buitenland-dan-ongeluk, zou ik het ook stil laten. Naast het feit dat ze nog twee jonge kindjes rond heeft kruipen...

Anyway,  ik blijf me over het programma verwonderen. Zoekt het programma hen op, of zoeken zij het programma op? En hoe haal je het in je hoofd om zo op televisie te durven komen - ik krijg plaatsvervangende schaamte van bijna al deze Ik-Vertrektypetjes. Wel leuk schaamte-vermaak hoor.

Mannen zijn sneeks

Vrouwelijke aapjes kijken, dat is wat mannen het liefst doen. Tijdens treinreizen is dit super aantrekkelijk omdat je niet anders kan dan dom voor je uit staren, dus dit doen zij dan geregeld.

Mannen denken vaak dat zij heel goed kunnen acteren. Zogenaamd op zij kijken uit het raam betekent gewoon dat ze via het raam een reflectie van jou proberen te spotten. Zogenaamd kijken of de trein er al aan komt betekent dat ze steeds naar je proberen te kijken. Kinderlijk spel. Geef gewoon toe, je bent aan sneeken. En ik ben erop getraind om het van me af te wenken.

Mannen die hun nek omdraaien naar het zogenaamde raam die in mijn gezichtsveld zit, krijgen dezelfde reactie terug. 'Huh, wat is er dan mis vanaf jouw oogpunt? Even kijken hoor'. Dus ik doe hem na. Heel nonchalant en geschrokken naar links en rechts kijken, vooral richting hem. Oeps, wegkijker.
1-0.

Nee de trein is er nog niet! Oogcontact is er wel. Is de trein er nog niet? Nee hij is er nog niet. Hey, hallo! En dat dan nog een aantal keer. Ben je zenuwachtig ofzo? Elke keer schrikken ze er zelf van dat ik terug kijk. Ze schrikken van de confrontatie.  En dan gaan ze snel hun mobieltje pakken, stiekem joh. 2-0.

Treinreizen is een groot spel voor mannen. Maar wij vrouwen zullen het altijd van ze winnen.

Dierenbescherming zadelhoes

Jaja, de save-the-zwerfkatten-zadelhoes is een feit! Hij is gearriveerd!

Ik had het al niet meer durven hopen. De Dierenbescherming heeft of zich toch aan hun woord gehouden of heeft m'n negatieve blog gelezen. Either way: bedankt!

Nu zal ik zittend op mijn krakkemikkige fiets altijd denken aan al die zwerfkatten die ik heb helpen redden.

Miauw,
Joesje

Wat Als Iedereen Student Was - Nationaal Onderwijsakkoord Bussemaker

Mijn vriendinnetje Jet

Laatst hoorde ik mijn vriendinnetje Jet Bussemaker mekkeren in de kroeg over dat ze bang is voor verspilling in het onderwijs. Ze had net het Nationaal Onderwijsakkoord getekend, waardoor er bijna 700 miljoen euro vrij komt om te investeren in het onderwijs. Ze zat te kletsen alsof ze met tegenzin een kauwgompje aan een klein kind gaf: 'Pas op, ga niet rennen met kauwgom in je mond. Ben je wel voorzichtig?'  - Je stemt er toch zelf mee in?

Top ideeën

Dus ik appte haar vanochtend dat ik een top idee had. Ik hoopte haar gerust te stellen.

"Laten we van iedereen een student maken en al het overheidsgeld aan onderwijs geven."

Ik hoorde haar alarmbellen al rinkelen: Iedereen student? Wat moest dat nou weer betekenen?  'Kennis is toch de toekomst?' dacht ik nuchter. ;Jij pompt er veel geld in, laten we er dan ook maar gebruik van maken.'


Fantaseren over een studentenwereld

Jet en ik kregen wilde ideeën. Laten we alle banen omzetten in studies. Het zou veel problemen oplossen en Nederland een stuk aangenamer maken.

Zo zou haar vader Criminologie studeren voor de rest van zijn leven. Mijn moeder Zingelogie. Twee hippe mensen in de 50 - rokend, feestend, studerend. Wie had dat gedacht. Forever young.

Als iedereen student was, dan werden de bussen door studenten van Busologie bestuurd. De bussen zouden altijd op tijd komen, want anders halen de Busologen hun studiepunten niet. Dat probleem ook weer opgelost.

Als iedereen student was, dan liep iedereen met een 'rugzakje'. Financiële problemen, studiepunten-problemen, studiekeus-problemen en niet te vergeten wat-eten-we-vanavond-problemen. Iedereen een even zware rugzak. Het liefst zo'n stevige Dakine. Wel zo eerlijk.

Als iedereen student was, dan was studentenconversatie normaal.

- "Wat doet jouw vader?" 

- "Nou, mijn pappie zit in het mannencorps, roeit en studeert Geldologie. Echt een lekkertje, ik zou 'em regelen als ik jou was."

Kamernood? No way! Een dikke kamer huren in een villa aan de buitenring van de stad. Of een viermurig-concept zoals kantoorruimtes. Kantoorpanden staan toch massaal leeg, want niemand werkt meer. Kamerprijzen zijn laag, want het aanbod is groter dan de vraag.  Ook dat probleem weer opgelost.

Doorstuderen? No prob! Studieschulden worden kwijtgescholden bij afronden van de studie (ehem, bij overlijden dus).Ook dat geldprobleem weer opgelost.

Het bier zou continu uitverkocht zijn. Albert Heijn zou gaan stunten met schoonmaakmiddelen en fietspompen, omdat geen student hier om geeft. De AHBasic wordt AHStudent, want dat is nou eenmaal toepasselijker in deze samenleving.

Donderdagavond zou chaos zijn in de binnenstad. Die paar studentjes die normaal op deze uitgaansavond afkomen, komen nu met massa's. Jong en oud, allerlei soorten studies. Project Haren 2.0. Het leven een groot feest.


Jetje toch

Allemaal goede ideeën. Allemaal reëel. Goede oplossingen voor 'first Dutch world problems'. Maar m'n vriendinnetje Jet bleef zeuren. Over geloofwaardigheid en het vertrouwen van de samenleving verdienen. Over een zware verantwoordelijkheid op bestuurders, leraren de minister en de Tweede Kamer. Alsof Jet een extra kauwgompje met tegenzin geeft aan deze mensen. "Passen jullie wel op? Weten jullie zeker dat jullie gaan rennen met kauwgom in je mond?" Blablabla. Ik betaal nog een Martini voor Jet en stel haar ondertussen gerust. Het onderwijsgeld zal niet verspild worden, schat.

'Alleen dan verdienen we de geloofwaardigheid en het vertrouwen van de samenleving waar we met z'n allen om hebben gevraagd.' - Jet Bussemaker

11 November

De dag van krijsende kinderen en een overload aan snoep. Ik was me er al de hele dag, zeg gerust week, op voorbereid.

Ik zag het helemaal voor me. De hele dag lang zijn juffen en meesters door heel Nederland bezig met de kinderen gedeisd houden. Vanavond mogen ze los. Nu nog even de finishing touches op de lampionnen. Voor je het weet zijn die dingen al stuk gewaaid of nat geregend, maar who cares. De lampionnen zijn slechts cover- up voor Sint Maarten. Eigenlijk is het Sint Snoep.

De hele week zijn juffen en meesters bezig geweest met cheesy songteksten in het hoofd van de kinderen te stampen. Nooit vernieuwend, nooit een remix of verrassende beat. Nee, lekker oud-Hollands knus, gezellig en gemoedelijk. Simpel houden en de meeste winst eruit halen: snoep in ruil voor een songtekst.

Ouders bereiden hun kinderen nooit voor op zo'n avond. Nee, ze staan meestal een aantal meter van de stoep vandaan en kijken toe. Ze durven zich sowieso al niet te tonen naast zulke hysterische kinderen. Laat staan hun onbeleefdheid.

Na drie regels zingen houden de kinderen het niet meer vol. Ze zien al de hele tijd een bak snoep voor hun neus. Dat is gewoon chantage! Hier dat snoep! En dus kappen ze het liedje af en graaien ze in de bak. Van mij, mij en ook van mij! Niemand zei dat je meer dan een snoepje mocht pakken, kind. Maar goed, voor dat je dat überhaupt al uit je mond hebt, zijn ze al weer weggerend.

Inmiddels is het al kinderbedtijd. Lieve Maarten heeft me dit jaar gesaved. Geen enkel kind aan de deur.

Eerste klas

Wie is dat meisje, met al haar tassen en tienerlijke uitstraling? Een professional in opleiding? Of heeft ze al vanaf haar puber jaren een goedlopend bedrijf? Een journaliste? Undercover boss? Een rich bitch? Een faker?! Nee, het is Joesje!

Door de drukte ben ik maar in de eerste klas coupe gaan zitten. 'Meneer, dit mag toch wel?' Vraag ik bijna kinderlijk aan een andere passagier. 'Je loopt een risico, he.' Ja papa. Rebels, stout. Dit mag helemaal niet -hihihihi- spannend.

Als de conducteur langskomt, ga ik gewoon huilen. Ja. Oke. Nee, ik ga Engels praten. Dan lijk ik een verdwaalde buitenlander.

Dit ga ik vaker doen!

Snelheidsminimum

Mensen op het station zijn kippen in een kippenhok. Ze hebben, zodra ze het station binnenlopen, geen besef meer van rechts en links. In het midden lopen gebeurt dan ook vaak, om alle spooklopers te ontwijken. Het is niet in te schatten hoe het volgende obstakel, lees reiziger, loopt. Ze trekken sprintjes of nemen hun tijd. Altijd een verrassing.

Het zou een goed idee zijn om een barrière tussen de heen- en weerlopers te zetten. Ook stel ik een minimum loopsnelheid voor van 20 km/u, om zo te voorkomen dat ik nog vaker tegen iemands kont aanbots. En dan een heel awkward moment beleef. Die zich uit in een boze blik. Een beschamende schaamte. Een raar begin van de dag. 

Vriendelijk bedankt.

Omgekeerde Diabetes

Ik heb al zowat mijn hele leven Diabetes. Ik weet niet beter dan elke dag meerdere keren mijn bloedsuiker te meten en insuline te spuiten in mijn buik. Constant bezig zijn met wat ik eet, wanneer ik eet, hoeveel ik eet. Of mijn bloedsuiker nog wel goed is. En zo niet, hoe ik de paniek tot rust breng.

Vandaag zag ik in De Wereld Draait Door een rubriek over een doorbraak op het gebied van Diabetes (type 1). - er is een kunst afvleesklier ontwikkeld. Het zou zo maar eens kunnen dat ik over een aantal jaar met zo'n kunst afvleesklier ter grootte van een mobieltje op mijn buik lopen, waarnaast ik verder niks hoef te doen. Geen meetapparaat of insuline spuiten in mijn tas.

Maar hoe zou dat zijn?
Voor een niet-diabeet is het raar om te lezen, dat dit raar is:

Dag van een niet-Diabeet

7.00 Ik sta op. Goed geslapen. Voel ik me wel goed? Dat maakt echt niet uit! Niet mijn suiker meten. Niet insuline spuiten in mijn buik voor het ontbijt. Gewoon opstaan en eten zonder zorgen.

9.00 Op naar de bus. Rennen, vliegen, de bus proberen te halen. Het gaat goed met mijn suiker want daar hoef ik niet meer aan te denken. En ik hoef niet meer mijn bloedsuiker te meten om te checken of mijn gevoel wel klopt bij mijn daadwerkelijke bloedsuiker waarde.

10.00 Koffie en een tussendoortje. Nee, niet meer meten voordat ik een tussendoortje eet. Gewoon opeten zonder te denken. Als ik honger heb, eet ik. Niet eten omdat het moet van mijn bloedwaarde.

12.00 Lunchtijd. Ik heb geen honger, maar moet normaal eten omdat ik per se rond dit tijdstip insuline moet toedienen. Maar dat hoeft niet meer. Geen insuline toedienen en niet verplicht eten. Ik stel de lunch uit.

13.30 Nu begint mijn maag te knorren. Ik speel voor het eerst in op mijn hongergevoel. Eten omdat het gepast is, niet omdat het moet. Ik eet drie boterhammen met chocoladepasta en denk niet na over de suikerbom die ik mezelf toedien, zonder te spuiten, zonder na te denken. Want dat hoeft niet meer.

16.00 Thuis van een dagje werken en college. Ik heb honger! Normaal zou ik rekening moeten houden met een tijdsstrek van 2 uur in verband met insuline, maar nu eet ik gewoon zonder zorgen over het avondeten.

19.00 Avondeten zonder te weten wat mijn suikerwaarde is. Zonder te spuiten voor het eten. Ik raak bijna gealarmeerd door het feit dat ik nu rond de 50 koolhydraten opeet, zonder te spuiten. Ik zou, als ik nog diabetes had, allang in het ziekenhuis zijn beland.

21.00 Tijd voor een feestje! Ik drink meerdere glazen alcohol zonder te meten, zonder te spuiten, zonder na te denken of dit wel kan. Want het kan gewoon. Ik kan voor het eerst echt onbezorgd genieten van een feest. Van het dansen en drinken, zonder de gevolgen daarvan.

En hoe doodnormaal dit dagschema ook klinkt voor een niet-diabeet, hoe onmogelijk zorgeloos dit is voor een Diabeet.

Voor mij klinkt het te mooi om waar te zijn.

Steun het Diabetesfond en daarmee een wereld zonder Diabetes!
https://secure.diabetesfonds.nl/ext.dll?ID=PfOU9PGP4y7PPPm&type=donatie

Dierenactiviste

Ik ben een kattenliefhebber. Niet liefhebber van hun haren op mijn kleding. Wel liefhebber van die schattige, innocent koppies. Om dan te bedenken dat er ontzettend veel onschuldige zwerfkatjes worden afgeschoten per jaar, kan ik niet uitstaan. Ik word katjesactiviste! En wel direct! Na het lezen van het artikel hierover in een krant, ging ik naar de website van de dierenbescherming en tekende de digitale petitie. Tot mijn opluchting werd deze actie goed verspreid over allerlei media. Saving the kitties!

Een paar dagen later kreeg ik een mail van de dierenbescherming om mij te bedanken voor mijn digitale handtekening.

"U heeft onze petitie tegen het afschieten van zwerfkatten ondertekend. Vraag nu als bedankje uw zwerfkat zadelhoes aan! Daarmee wordt uw steun op een leuke manier zichtbaar in het straatbeeld."

Jeej, super leuk! Aardige mensen worden beloond! 

...........Tot altijd geen zadelhoes. 

Keeping up appearances

Vandaag heb ik het gehad. Zelfs mijn koffie wil mijn dag niet goedmaken.

Rot draadloos internet wat ook nooit werkt, no matter hoe vaak ik het reset of opnieuw laad. Rot verwarming, die nooit warm genoeg is waardoor ik ijspegelhanden heb. Rot eindeloze documenten, ik vraag me af hoe veel van jullie ik er nog moet typen en lezen. Rot sokken, die constant afglijden, ook al doe ik ze steeds opnieuw goed. Rot radio, die alleen maar zielige Nederlandse hits draait waar je alleen maar treurig en imbeciel van wordt. Rot tassen, het zal ook nooit gebeuren dat mijn spullen er ook echt inpassen. Rot weer, dat beloofde 15 graden te zijn, maar uiteindelijk toch besloot '11' aan te houden om die eeuwig klagende Nederlanders alvast te laten wennen aan het begrip 'herfst'. Rot muziek, ondertussen kan ik elke referentiële coherentie uit je lyrics halen. Rot earphones, wanneer arriveert mijn pakketje met mijn hoofdtelefoon? Rot timing, waardoor ik elke vrijdag 15 minuten te vroeg bij de bushalte sta.  Rot busritjes, waar alleen maar dom wordt gezwetst door de chauffeur. Rot vrouwtjes, die zwaaien naar de bus, iets waarvan ik de clue nog altijd niet snap. Rot hondjes, die de bus vol stinken en aan iedereen ruiken en likken. Rot vrijdag, altijd een afzeikdag.

'Maar meid, hoe gaat het met je?'  'Met mij gaat het lekker!  Voel me top, helemaal lekker in m'n velletje! Het weekend komt er weer aan hè, dus mij hoor je niet klagen!'

Simplisme, zorgen en een hoop liefde

Voor hen is het allemaal best zwaar. Ze willen gaan samenwonen, maar het geld daarvoor mist. Dit gebrek geeft een hoop zorgen en vooral meer werkuren. In de bus worden wat te luid de details van het plan besproken. "Je moet vanaf nu al je geld gaan sparen, minimaal 500, want dat moet ik ook en dan kunnen we de borg betalen," zegt zij op een moederlijke manier. Hij reageert wat afwezig. Alsof hij er geen verstand van heeft. Misschien ook wel omdat hij zijn oortjes in heeft. Lang is het stil. Hij slaat zijn arm om haar heen, ze schuift wat dichterbij. Ondanks alles is de liefde nog altijd daar. Het kusje, de warmte en het getekende hartje op het vochtige raam maken alles goed. Al is het maar voor eventjes.

Regen en onbeleefdheid

De temperaturen dalen steeds meer na de zomermaanden. Het niveau van beleefdheid daalt net zo hard mee. De gemiddelde OV-er is helaas op de hoogte van de weersvoorspellingen. Helaas. Die ene spetter blijkt de druppel te zijn die de emmer doet overlopen. We pakken de bus! En laten we het massaal doen! Allemaal prima, de bus nemen is dan ook ieders recht. Mij hoor je dan ook niet. Totdat ik er achter kom dat men zelfs de bus pakt voor slechts een halte. Maar ook een plek reserveren voor hun tas. Waardoor er onnodig veel mensen moeten staan. En omvallen. De bussen zijn propvol, vooral rondom de binnenstad van Utrecht. Ga toch fietsen en stel je niet zo aan. Als ik op een fietsbare afstand woonde, had ik het wel geweten. Dikke, natte smak van Joesje.

Kraakwijf

Kijk, dat chips de perfecte vulling is na een 'super zwaar dagje', is zooo vorige maand. Dat je dit 'favo smaakje' per se moet consumeren in MIJN trein, in MIJN coupe, is niet gewaardeerd, of beter gezegd: niet chill. Met je 'favo limo' erbij, sjonge jonge, bof jij even meid! Samen met je 'vriendinnetje' lullen over je favo's terwijl je heel reizend Nederland bij elkaar kraakt, is niet mijn betekenis van een fijne treinreis zo tegen het weekend aan. Via deze weg wil ik jou en je vriendinnetje bedanken voor het mooie gekraak dat ik zelfs door mijn iPod (volume: maximaal) heen kan horen. En bij deze een krakelachtig weekend toegewenst. Met afkraak-toedels, Joesje.

Utreg me nieuwe stadsie

Bij studeren komt meer kijken dan je denkt. Het gaat namelijk gepaard met heel veel grote kleine problemen. In plaats van de seniorvakkenvuller bij je plaatselijke supermarkt of de oudste op de middelbare school te zijn, ben JIJ nu de feut, het kleintje, het sukkeltje, de onwetende. Alles is nieuw en onbekend.

Waar bevind ik me überhaupt in de stad? Ik ben verdwaald in het centrum van Utrecht wanneer ik word aangehouden door een verkooppraatje van WWF. Zo’n gladjanus eerste klasse, die jou wel even denkt in te peperen door te zeggen dat je er super leuk uit zien op deze ‘donderdag-complimentjes-dag’. Terwijl ik het doelloze verkooppraatje aanhoor, bedenk ik me ineens dat ik deze knul met rode pukkel op z’n neus – kerst is vroeg dit jaar? - kan gebruiken. Ik wijs zijn ‘symbolisch-bedrag-storten-om-je-stem-te-laten-horen-voor-tijgers’ (want zij hebben geen stem, duh) af en vraag of hij me in de richting van het centraal station kan helpen. Huppa, waar meepraten over tijgers wel niet goed voor kan zijn.

Bij welke halte stap ik uit? Zelfs meneer de buschauffeur kent de stad niet op z’n duimpje. Ik besluit voor alle zekerheid de komende paar dagen de bus te nemen richting Centraal, om vandaar uit uit te zoeken welke bus ik moet nemen richting mijn kamer. Jammer dat mijn studenten-OV nog niet is ingegaan. Thuis pak ik mijn oh zo handige kasboekje erbij. ‘Onverwachte kosten: €10’.

 “Hey mam, zijn twee broden voor €1,50 niet vet goedkoop?!” 

“Ja, en waar ga je die broden laten als ik vragen mag? Het brood is al beschimmeld voordat je er weer naar kijkt.” Moeders. Op afstand.

Ook leer je als beginnend student je taalgebruik te veranderen. Het woord ‘chill’ moet dan ook minstens 10 voorkomen in het gesprek. Wat verder heel chill is, want dan heb je tenminste iets te zeggen tijdens je 3^e, 4^e, 5^e kopje koffie. Wat mij brengt op voeding. Ik ben begonnen met het zo-min-mogelijk-eten-dieet, scheelt weer centjes en vetjes. Gewoon lekker chill leven op water en brood en op je werk jezelf voltanken met thee en koffie.

“Ga je vanavond nog mee?”

“Sorry, de laatste bus naar m’n kamer vertrekt om 00:00 uur, dus dat heeft niet veel nut.”

“Oh ja, dat is waar. Maar de volgende gaat om 05:00 uur, dus da’s wel chill.”

“Ja. Even vragen aan m’n hospita. Of ze dat goed vindt.”