Studente
– leuk, gezellig, vrolijk en heel sociaal – zoekt kamer in Utrecht.
Zo beginnen al mijn zogenaamde
hospiteerberichten. Al maanden ben ik op zoek naar een plekje tussen de 8 en 20
vierkante meter in het hart van Nederland. Onvindbaar.
De druk was er in de zomer nog niet, toen ik
me inschreef op een kamerwebsite. Leuk, twee en een half uur reizen voor een
kamerbezichtiging. Het klonk toen nog allemaal vrij stoer. Ik ging Studeren,
met hoofdletter S.
Na een aantal stoere blikken, flauwe grappen
en profileringen (“ik houd zeker van een feestje” en “mij kun je alleen maar
blij maken met wijn!”), ben ik nu toch echt wel klaar met mijn eindeloze
zoektocht Het afgewezen gevoel dat ik rond een uur of 11 na een hospiteeravond altijd
kreeg (dan kwam namelijk het beslissende sms’je, aangenomen of afgewezen),
ben ik zat.
Lag het aan mijn veeleisendheid? Helemaal
niet. Ik ben slechts op zoek naar een vrouwen studentenhuis, in de binnenstad
van Utrecht, met een kamer niet duurder dan 400 euro per maand en gelegen op
fietsafstand van mijn werk en studie. Nooit gedacht dat dit te specifiek was.
Van zeer arrogante meiden met katten in
Kanalen(criminelen)eiland tot aan de slechtste georganiseerde avond ooit waar
ik niet eens mijn naam heb kunnen introduceren - ik heb ze allemaal voorbij zien komen.
Ook blijkt het, dat ik absoluut niet in een
écht studentenhuis pas. Mijn interesses, bescheidenheid of serieusheid vallen vaak
niet in de smaak. Dit bleek op een avond, waar de studenten vroegen of ik iets
eet- of drinkbaars mee wilde nemen, wat mij
omschreef. Met mijn serieuze kop nam ik koffiepads mee – ik ben immers
koffieverslaafde. Wanneer ik de kamer binnenloop, kom ik er achter dat mijn
concurrenten er anders over dachten. Van kerstpakketten tot aan zelfgebakken
brownies: ja, ze slijmden er op los. Je voelt je dan zo min, dat je weer wil weglopen
voordat je aan de beurt bent geweest om je praatje te doen.
Wat ik erg opvallend vind, is het feit dat de
studenten die de kamer aanbieden geen hout geven om de hospiteeravond. Ze
nodigen vaak wel tientallen hopelozen uit, terwijl dit niet te organiseren is
op één avond. Je zit dan al gauw 2 uur te wachten voordat je je hebt
voorgesteld. Of, ze vinden zichzelf interessanter en maken van een voorstelronde
een zelfingenomen moment om te vertellen wat ze wel allemaal niet doet in hun
leven. Hoe geweldig sportief ze zijn en hoe veel ze drinken. Uit cynisme zei ik
dan wel eens: “goh, jeetje joh, wat gaaf!’’ Het kon mij toch al niet meer
schelen of ze mij potentieel vonden. Mijn mening lag al klaar – ook deze kamer
is afgekeurd.
Mijn kijk op hospiteeravonden is inmiddels
zeer verbitterd. Ik ga dan ook niet meer gemotiveerd naar zo’n kamer toe. Geen
extra parfum, geen leuk make-upje. Nee, gewoon down to earth aankomen. Gewoon jezelf zijn en wachten tot men hapt.
Zo niet, is het voor hen een kans gemist. En voor mij weer een open deur naar
een andere kijkavond…
