Breukelen. Ik had er nog nooit van gehoord tot mij daar een kamer werd aangeboden. In het dorpje waar de gemiddelde leeftijd op 75 ligt, verlaagde ik dat gemiddelde naar 74 voor een half jaar. Er gebeurde er niks, het was er stil en zeer verouderd.
Mijn kamer daar had niet eens behang - slechts grijze betonnen muren - en had stil gestaan in de tijd. Ik woonde in het huis waar de verwarming altijd iets te hoog stond en de huurkosten te laag waren. Een perfecte startkamer voor een beginnend studentje.
Ik werd altijd goed verzorgd door oma. Ondanks haar leeftijd verloor ze haar vitaliteit, kritische blik en humor niet. Tijdens de ochtenden aan het ontbijt waren we bijna een uur lang aan het discussiëren over het onrecht in Nederland, de verloedering en de digitalisering. We hielden de radio aan tot dat we het weerbericht hadden gehoord. Soms kwam daar een liedje tussendoor. Zoals een keer het nummer 'YMCA' . Oma zei dat ze het jammer vond dat ze de tekst niet verstond - het is immers Engels en 'ze praten zo snel'. Toen ik vertelde waar het nummer over ging (heel kort door de bocht: over homo's), zei ze beduusd: "Oh, het krijgt meteen een andere lading." Wat een moment.
En hoeveel liters koffie hebben wij wel niet samen gedronken?! Koffiemaatjes waren we al vanaf dag een. Als ik na het ontbijt en de koffie om 7:40 naar de bushalte liep, was er niemand te bekennen. Een enkele keer liep er iemand van middelbare leeftijd met een hondje langs. In mijn laatste Breukel-week kwam ik voor het eerst iemand tegen bij de halte. Een jongeman van een jaar of zeventien. Wow, een jonge Breukelenaar! Hoe bestaat het!
Ik had een haat-liefde verhouding met de twee buslijnen die in Breukelen reden. #120 kwam altijd veel te vroeg langs de halte, waardoor ik hem regelmatig miste. En weer een hospiteeravond miste. Onbekende chauffeurs, die je vaak niet eens begroetten. Maar er waren ook goede kanten van het openbare vervoer in Breuk. Als ik weer eens laat terug kwam in het dorp, was ik vaak de enige passagier. Ik werd behandeld als een VIP-Breukelaar - de bus reed net even verder dan de halte, zodat ik korter hoefde te lopen naar het huis. Maar als het druk was, wilde niemand zijn tas weg halen om mij een zitplek te verlenen.
#124 chauffeurs waren stuk voor stuk enorme lieve en sociale mensen. Vaak maakte ik een praatje met hen over boeken, het weer en mijn studie. Jan, het Millenium triologie zal ik zeker nog eens lezen, op jouw aanraden.
Na een half jaar hopeloos kamer zoeken is het einde in Breukelen in zicht. Ik heb eindelijk een plekje in Utrecht gevonden. Aan de ene kant voelt mijn tijd hier als eeuwigdurend. Aan de andere kant voelt het als gister dat ik hier introk en m'n moeder belde met de legendarische woorden: "mam, het lijkt hier net een gevangenis".
Ik wil oma erg bedanken voor mijn tijd hier. Het zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden! Nu gaat het echte studentenleven eindelijk beginnen voor mij. Dag Breukelen, hallo Utrecht.
 |
| Mijn kamer in Breukelen |
Ik werd altijd goed verzorgd door oma. Ondanks haar leeftijd verloor ze haar vitaliteit, kritische blik en humor niet. Tijdens de ochtenden aan het ontbijt waren we bijna een uur lang aan het discussiëren over het onrecht in Nederland, de verloedering en de digitalisering. We hielden de radio aan tot dat we het weerbericht hadden gehoord. Soms kwam daar een liedje tussendoor. Zoals een keer het nummer 'YMCA' . Oma zei dat ze het jammer vond dat ze de tekst niet verstond - het is immers Engels en 'ze praten zo snel'. Toen ik vertelde waar het nummer over ging (heel kort door de bocht: over homo's), zei ze beduusd: "Oh, het krijgt meteen een andere lading." Wat een moment.
 |
| Mijn bushaltetje |
En hoeveel liters koffie hebben wij wel niet samen gedronken?! Koffiemaatjes waren we al vanaf dag een. Als ik na het ontbijt en de koffie om 7:40 naar de bushalte liep, was er niemand te bekennen. Een enkele keer liep er iemand van middelbare leeftijd met een hondje langs. In mijn laatste Breukel-week kwam ik voor het eerst iemand tegen bij de halte. Een jongeman van een jaar of zeventien. Wow, een jonge Breukelenaar! Hoe bestaat het!
Ik had een haat-liefde verhouding met de twee buslijnen die in Breukelen reden. #120 kwam altijd veel te vroeg langs de halte, waardoor ik hem regelmatig miste. En weer een hospiteeravond miste. Onbekende chauffeurs, die je vaak niet eens begroetten. Maar er waren ook goede kanten van het openbare vervoer in Breuk. Als ik weer eens laat terug kwam in het dorp, was ik vaak de enige passagier. Ik werd behandeld als een VIP-Breukelaar - de bus reed net even verder dan de halte, zodat ik korter hoefde te lopen naar het huis. Maar als het druk was, wilde niemand zijn tas weg halen om mij een zitplek te verlenen.
 |
| Amsterdam-Rijnkanaal: busritje Breukelen |
#124 chauffeurs waren stuk voor stuk enorme lieve en sociale mensen. Vaak maakte ik een praatje met hen over boeken, het weer en mijn studie. Jan, het Millenium triologie zal ik zeker nog eens lezen, op jouw aanraden.
Na een half jaar hopeloos kamer zoeken is het einde in Breukelen in zicht. Ik heb eindelijk een plekje in Utrecht gevonden. Aan de ene kant voelt mijn tijd hier als eeuwigdurend. Aan de andere kant voelt het als gister dat ik hier introk en m'n moeder belde met de legendarische woorden: "mam, het lijkt hier net een gevangenis".
Ik wil oma erg bedanken voor mijn tijd hier. Het zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden! Nu gaat het echte studentenleven eindelijk beginnen voor mij. Dag Breukelen, hallo Utrecht.
