Omgekeerde Diabetes

Ik heb al zowat mijn hele leven Diabetes. Ik weet niet beter dan elke dag meerdere keren mijn bloedsuiker te meten en insuline te spuiten in mijn buik. Constant bezig zijn met wat ik eet, wanneer ik eet, hoeveel ik eet. Of mijn bloedsuiker nog wel goed is. En zo niet, hoe ik de paniek tot rust breng.

Vandaag zag ik in De Wereld Draait Door een rubriek over een doorbraak op het gebied van Diabetes (type 1). - er is een kunst afvleesklier ontwikkeld. Het zou zo maar eens kunnen dat ik over een aantal jaar met zo'n kunst afvleesklier ter grootte van een mobieltje op mijn buik lopen, waarnaast ik verder niks hoef te doen. Geen meetapparaat of insuline spuiten in mijn tas.

Maar hoe zou dat zijn?
Voor een niet-diabeet is het raar om te lezen, dat dit raar is:

Dag van een niet-Diabeet

7.00 Ik sta op. Goed geslapen. Voel ik me wel goed? Dat maakt echt niet uit! Niet mijn suiker meten. Niet insuline spuiten in mijn buik voor het ontbijt. Gewoon opstaan en eten zonder zorgen.

9.00 Op naar de bus. Rennen, vliegen, de bus proberen te halen. Het gaat goed met mijn suiker want daar hoef ik niet meer aan te denken. En ik hoef niet meer mijn bloedsuiker te meten om te checken of mijn gevoel wel klopt bij mijn daadwerkelijke bloedsuiker waarde.

10.00 Koffie en een tussendoortje. Nee, niet meer meten voordat ik een tussendoortje eet. Gewoon opeten zonder te denken. Als ik honger heb, eet ik. Niet eten omdat het moet van mijn bloedwaarde.

12.00 Lunchtijd. Ik heb geen honger, maar moet normaal eten omdat ik per se rond dit tijdstip insuline moet toedienen. Maar dat hoeft niet meer. Geen insuline toedienen en niet verplicht eten. Ik stel de lunch uit.

13.30 Nu begint mijn maag te knorren. Ik speel voor het eerst in op mijn hongergevoel. Eten omdat het gepast is, niet omdat het moet. Ik eet drie boterhammen met chocoladepasta en denk niet na over de suikerbom die ik mezelf toedien, zonder te spuiten, zonder na te denken. Want dat hoeft niet meer.

16.00 Thuis van een dagje werken en college. Ik heb honger! Normaal zou ik rekening moeten houden met een tijdsstrek van 2 uur in verband met insuline, maar nu eet ik gewoon zonder zorgen over het avondeten.

19.00 Avondeten zonder te weten wat mijn suikerwaarde is. Zonder te spuiten voor het eten. Ik raak bijna gealarmeerd door het feit dat ik nu rond de 50 koolhydraten opeet, zonder te spuiten. Ik zou, als ik nog diabetes had, allang in het ziekenhuis zijn beland.

21.00 Tijd voor een feestje! Ik drink meerdere glazen alcohol zonder te meten, zonder te spuiten, zonder na te denken of dit wel kan. Want het kan gewoon. Ik kan voor het eerst echt onbezorgd genieten van een feest. Van het dansen en drinken, zonder de gevolgen daarvan.

En hoe doodnormaal dit dagschema ook klinkt voor een niet-diabeet, hoe onmogelijk zorgeloos dit is voor een Diabeet.

Voor mij klinkt het te mooi om waar te zijn.

Steun het Diabetesfond en daarmee een wereld zonder Diabetes!
https://secure.diabetesfonds.nl/ext.dll?ID=PfOU9PGP4y7PPPm&type=donatie

Dierenactiviste

Ik ben een kattenliefhebber. Niet liefhebber van hun haren op mijn kleding. Wel liefhebber van die schattige, innocent koppies. Om dan te bedenken dat er ontzettend veel onschuldige zwerfkatjes worden afgeschoten per jaar, kan ik niet uitstaan. Ik word katjesactiviste! En wel direct! Na het lezen van het artikel hierover in een krant, ging ik naar de website van de dierenbescherming en tekende de digitale petitie. Tot mijn opluchting werd deze actie goed verspreid over allerlei media. Saving the kitties!

Een paar dagen later kreeg ik een mail van de dierenbescherming om mij te bedanken voor mijn digitale handtekening.

"U heeft onze petitie tegen het afschieten van zwerfkatten ondertekend. Vraag nu als bedankje uw zwerfkat zadelhoes aan! Daarmee wordt uw steun op een leuke manier zichtbaar in het straatbeeld."

Jeej, super leuk! Aardige mensen worden beloond! 

...........Tot altijd geen zadelhoes. 

Keeping up appearances

Vandaag heb ik het gehad. Zelfs mijn koffie wil mijn dag niet goedmaken.

Rot draadloos internet wat ook nooit werkt, no matter hoe vaak ik het reset of opnieuw laad. Rot verwarming, die nooit warm genoeg is waardoor ik ijspegelhanden heb. Rot eindeloze documenten, ik vraag me af hoe veel van jullie ik er nog moet typen en lezen. Rot sokken, die constant afglijden, ook al doe ik ze steeds opnieuw goed. Rot radio, die alleen maar zielige Nederlandse hits draait waar je alleen maar treurig en imbeciel van wordt. Rot tassen, het zal ook nooit gebeuren dat mijn spullen er ook echt inpassen. Rot weer, dat beloofde 15 graden te zijn, maar uiteindelijk toch besloot '11' aan te houden om die eeuwig klagende Nederlanders alvast te laten wennen aan het begrip 'herfst'. Rot muziek, ondertussen kan ik elke referentiële coherentie uit je lyrics halen. Rot earphones, wanneer arriveert mijn pakketje met mijn hoofdtelefoon? Rot timing, waardoor ik elke vrijdag 15 minuten te vroeg bij de bushalte sta.  Rot busritjes, waar alleen maar dom wordt gezwetst door de chauffeur. Rot vrouwtjes, die zwaaien naar de bus, iets waarvan ik de clue nog altijd niet snap. Rot hondjes, die de bus vol stinken en aan iedereen ruiken en likken. Rot vrijdag, altijd een afzeikdag.

'Maar meid, hoe gaat het met je?'  'Met mij gaat het lekker!  Voel me top, helemaal lekker in m'n velletje! Het weekend komt er weer aan hè, dus mij hoor je niet klagen!'