Je hebt van die typetjes die je blijven proberen toe te voegen op Facebook.
Het maakt niet uit hoe lang je ze niet meer hebt gezien of gesproken - ze willen vrienden met je worden. Zodat ze al je foto's kunnen bekijken. En je status kunnen 'liken' om te laten merken dat ze je grappig vinden. Of je te feliciteren, terwijl ze je niet zouden feliciteren 'in het echt'. Laat staan herkennen als je langs ze fietst.
Leuk, attent, ik voel me vereerd dat je me toe wil voegen. Maar, wie was jij ook al weer? Let me think... dekennisvanm'nzusjdiejeeigenlijkooknietechtkentofwilkennen,enjouwmoedergingooiteenkeerommetmijnmoederenjouwmoederdenktdatmijnmoedereenvriendinvanhaaristerwijlzijhaarookamperkent. Oh ja, dat was het. Waarom moet jij mij via Facebook volgen? En waarom zou ik dat goedkeuren? Hoezo heb jij uberhaupt mijn naam op Facebook ingetikt? Waarschijnlijk heb je alles op mijn profiel al bekeken voordat je het lef had om op het knopje 'voeg toe als vriend' te klikken.
Bah, ik wil het niet eens weten. Snel een einde aan maken. Vervolgens klik ik - haast automatisch - op het 'weiger verzoek' knopje. Nice try, lady. Too bad. Ga maar andere namen intikken en hen proberen toe te voegen.
Helaas Joesje. Nog geen 3 maanden later begint het liedje opnieuw. MARISKA WIL JE TOEVOEGEN OP FACEBOOK. Excuse me? Wat had ik je verteld? Nee, dat wil ik niet! Oke?! Laat me met rust! Ik klik op het verzoek. Ik weiger het verzoek. En ja hoor. Paar maanden later. Daar komt ze weer langs. Precies hetzelfde. Het is toch om te huilen! Nee is nee, en nee blijft nee!
Noem mij een zeur, maar dit is bijna een ritueel geworden. Mensen op Facebook afwijzen. Je moet wel. Als ik al die mensen die mij probeerde toe te voegen had geaccepteerd, dan was ik nu Faebookvriendenmiljonair. Aan de andere kant had ik - al had ik al die verzoeken van haar een keer geaccepteerd - een extra blogvolger gehad. Ze had ook vast overal op geabonneerd enzo...
MARISKA WIL JE BLOG VOLGEN.
MARISKA HEEFT GEREAGEERD OP JE BLOGPOST.
Mmm... ik zou me haast gaan bedenken...
Nee helaas.
DECLINE.
Het maakt niet uit hoe lang je ze niet meer hebt gezien of gesproken - ze willen vrienden met je worden. Zodat ze al je foto's kunnen bekijken. En je status kunnen 'liken' om te laten merken dat ze je grappig vinden. Of je te feliciteren, terwijl ze je niet zouden feliciteren 'in het echt'. Laat staan herkennen als je langs ze fietst.
Leuk, attent, ik voel me vereerd dat je me toe wil voegen. Maar, wie was jij ook al weer? Let me think... dekennisvanm'nzusjdiejeeigenlijkooknietechtkentofwilkennen,enjouwmoedergingooiteenkeerommetmijnmoederenjouwmoederdenktdatmijnmoedereenvriendinvanhaaristerwijlzijhaarookamperkent. Oh ja, dat was het. Waarom moet jij mij via Facebook volgen? En waarom zou ik dat goedkeuren? Hoezo heb jij uberhaupt mijn naam op Facebook ingetikt? Waarschijnlijk heb je alles op mijn profiel al bekeken voordat je het lef had om op het knopje 'voeg toe als vriend' te klikken.
Bah, ik wil het niet eens weten. Snel een einde aan maken. Vervolgens klik ik - haast automatisch - op het 'weiger verzoek' knopje. Nice try, lady. Too bad. Ga maar andere namen intikken en hen proberen toe te voegen.
Helaas Joesje. Nog geen 3 maanden later begint het liedje opnieuw. MARISKA WIL JE TOEVOEGEN OP FACEBOOK. Excuse me? Wat had ik je verteld? Nee, dat wil ik niet! Oke?! Laat me met rust! Ik klik op het verzoek. Ik weiger het verzoek. En ja hoor. Paar maanden later. Daar komt ze weer langs. Precies hetzelfde. Het is toch om te huilen! Nee is nee, en nee blijft nee!
Noem mij een zeur, maar dit is bijna een ritueel geworden. Mensen op Facebook afwijzen. Je moet wel. Als ik al die mensen die mij probeerde toe te voegen had geaccepteerd, dan was ik nu Faebookvriendenmiljonair. Aan de andere kant had ik - al had ik al die verzoeken van haar een keer geaccepteerd - een extra blogvolger gehad. Ze had ook vast overal op geabonneerd enzo...
MARISKA WIL JE BLOG VOLGEN.
MARISKA HEEFT GEREAGEERD OP JE BLOGPOST.
Mmm... ik zou me haast gaan bedenken...
Nee helaas.
DECLINE.
