Ledig Erf,
Utrecht. 21:48.
Vanavond ga ik
eens snuffen aan koningsnacht. Ik heb
afgesproken met een vriend om wat te drinken. Op het Ledig Erf aangekomen is
het al gezellig druk. Gek, denk ik, want normaal wordt het na 12’en pas leuk.
We nemen een biertje en kijken onderzoekend om ons heen. Ik, met mijn 19 jaar,
haal het leeftijdsgemiddelde drastisch naar beneden. Het plein lijkt bezaaid
met 40-plussers. Nee, niet dat dit kleinerend bedoeld is; het is feitelijk. Nog
nooit zag ik zo’n massa ‘oudere mensen’ uitgaan. Op een paar meter afstand
speelt er een bandje, maar aandacht krijgen ze niet van dit publiek. “Is het een
beetje gezellig?’, vraagt de zanger van de band iets te enthousiast. Geen
antwoord. Mijn gezelschap lacht. Triest dit.
Naar mate de tijd
voorbij gaat, komen er meer moeders op het plein. Met bier in hun hand.
Schreeuwend. Schurend. Ontmoedert. Het leek mij altijd wel gaaf om samen met
mijn moeder te feesten, maar op dit moment ben ik blij dat zij niet een van hen
is.
Ook de vaders
maken er een potje van. In pak en overhemd roken zij er op los alsof ze het nu
pas ontdekken. Ongemakkelijk houden ze hun sigaret vasten nemen ze eigenaardige
korte trekjes waarvan je denkt: dat deed ik zelfs beter op mijn veertiende.
De menigte
verplaatst zich plotseling een paar stappen opzij. Blijkbaar heeft collega Kees
gekotst. Typerend als het beeld is, schiet niemand hem te hulp. Zoals je dat
bij tieners ziet. Ik doe alsof ik niets heb gezien. Er zal nog lang over kees
worden gesmoesd op de werkvloer.
