Na een lange werk- en collegedag fietste ik langs de Albert Heijn op de Twijnstraat. Met lamme benen, slecht zicht en een vermoeid hoofd liep ik door de ingang
"Goei-mi-ag, Straa-kwant," zegt het Straatnieuwsmannetje elk bezoek weer.
Ik duw mezelf door de draaipoortjes en bereid me mentaal voor op de gierende drukte rond 17:30 uur. 'Oke, en go!'
Het is elke keer weer een spelletje om zo snel mogelijk bij de kassa te komen om de lange rijen voor te zijn. Vanavond staat er een culinair hoogstandje op het menu van dit studentje: bami met saté. Binnen vijf minuten vind ik alle nodige ingrediënten die op mijn lijstje staan, op een ding na: de saté.
Nu moet ik erbij zeggen dat ik hier nog niet zo lang woon en dus niet echt bekend ben met de ruimtelijke ordening van de Twijnstraat Albert Heijn. Daarom loop ik van categorie naar categorie (lees: wijn, chips, aanbiedingen, fruit, groente, diepvries, kassa). Ook nu houd ik me vast aan m'n rare gewoonte om een nog-nooit-gekocht product te vinden. Ik gok dat de saté bij afdeling 'diepvries' ligt en loop in die richting.
Na alle hongerige Utrechtenaren voorbij gelopen te zijn, vind ik eindelijk wat ik zoek: SATÉ. Uiteraard scant mijn oog (die ander is er na 8 uur lang computerstaren mee gestopt) naar de goedkoopste optie; 29 cent. Helaas blijkt deze erg gewild te zijn en zit er niks anders op dan de volgende goedkoopste optie te zoeken; 79 cent. Voordat ik die gevonden heb, ziet mijn oog iets veel visueel aantrekkelijkers; een afbeelding van een labrador.
Ach, wat schattig, zo'n bruine hond op de verpakking van etenswaar. Dat doen 'ze' zeker om mensen te trekken. Voor ik het zelf weet., ligt dit lieve beestje in mijn boodschappenmandje. Mooi, alle boodschappen gescoord- straight to the cash register!
Ik, arme student + pietneut, check altijd alles wat de 16-jarige achter de kassa scant. Meestal klopt er geen hout van (lees: vorige week nog was mijn prei aangeslagen als 'baby luiers' en laat ik dat nou net heel beledigend vinden. "Sorry mevrouw," zei de kassajongen heel geschrokken. Hij maakte het alleen maar erger door mij 'mevrouw' te noemen, aangezien mijn leeftijd op vier handen te tellen is.)
Anyway, ik kijk dus mee met de kassajongen en zie het geldbedrag alleen maar oplopen (help, komt er nog een einde aan?!). Eindelijk komt hij bij mijn laatste aankoop; de saté. Ik geloof het wel en begin alvast de producten in mijn AH-tas te dumpen. Ik kijk weer op om te gaan pinnen. Toch werp ik nog even een laatste blik op het scherm.
"Wacht, staat daar nou 'nat hondenvoer'?!" zeg ik heel hard.
"Ja mevrouw, dat is deze," zegt de cassiere terwijl hij de saté-met-hond-op-verpakking aan mij laat zien. Nu pas valt het kwartje. Ik zag het natte hondenvoer aan als saté.
Geweldig, echt weer iets voor mij. Gelukkig kon de behulpzame Jeroen het product van het totaalbedrag halen. Ik minder arm en een ervaring rijker. Alleen: nu eet ik vanavond bami met saté, zonder saté. Ach...
In: "Ik ben Theodor" van Weesverhalen
